WONEN IN ITALIË – Lekker weekje
Het was een lekker Mombarcaro-weekje. En daarmee bedoel ik een week met alle elementen erin die het leven hier zo aangenaam maken: ochtendkoffie op de piazza, tuinieren, wandelen, een etentje, borrelen en dan was het ook nog eens stralend weer.
De korte broek ging aan en dat wil wat zeggen voor iemand die tot mei met twee warmwaterkruiken in bed slaapt. De hele dag buiten in de zon, dan kan de dag bij mij niet meer stuk.
Zaterdag had ik eters: Nederlandse en Duitse vrienden. De risotto met asperges was goed gelukt en terwijl mijn gasten gezellig zaten te kletsen, jongleerde ik in de keuken de antipasto, het hoofdgerecht en het toetje bij elkaar.
We konden niet te veel drinken want de volgende ochtend stond een wandeling van 11 km. op het programma waar twee van mijn gasten ook aan mee zouden doen.
De wandeling was weer een initiatief van het echtpaar van de bar in San Benedetto Belbo. Om tien uur vertrekken en om één uur een lunch. We waren alle drie keurig op tijd en we vertrokken ook om klokslag 10.
We liepen het dal van de Belbo in, staken de rivier over via een eeuwenoud bruggetje en gingen achter huize Micheloni het pad op dat omhoog loopt naar Murazzano. Het was het pad waarover de vrouwen vroeger naar de markt in Murazzano liepen met grote manden met kazen erin op het hoofd. Het kronkelde omhoog door een bos, de grote oude stenen die ooit het plaveisel van het weggetje vormden, waren voor een deel in de grond gezakt maar gaven nog goed de route aan.
Het stuk omhoog, waar geen eind aan leek te komen, betekende voor mij weer flink lijden. Voor iemand die zoveel loopt als ik, is het onbegrijpelijk dat mijn condite mij berg op zo in de steek laat. Hijgend en zwetend, hees ik me met m'n nieuwe loopstokken naar boven. Genant.
Vriend Bernd, de ridderlijkheid zelve , bleef steeds achter mij en riep opwekkende dingen als: om één uur zitten we aan het pranzo Ineke. Vriendin Yvon huppelde met haar ranke figuurtje moeiteloos de berg op. Toen Bernd later een foto van ons tweeën maakte, voelde ik me naast haar toch wel een beetje een olifantje. Drie kilo eraf Ien!
Waar 'm dat nou in zit dat ik de bergen zo moeizaam op kom, ik zou het niet weten. We zijn zo'n beetje van dezelfde leeftijd en ik ben een ervaren loper. Bruna heeft eens gezegd dat ik te snel ga. Neemt niet weg dat we om één uur inderdaad aan het pranzo zaten. Het was volbracht.
De week stond verder in het teken van mijn vertrek naar Nederland. Dat betekent:
Wassen, huis schoonmaken, cadeautjes kopen, voorraad kattenvoer aanvullen en....m'n tuin goed verzorgd achterlaten.
Nou dat laatste was geen straf. De hele dag buiten bezig zaadjes die uitgekomen waren te planten, onkruid te wieden. En na vijven heerlijk met een biertje nog even lezen in de zon.
Mijn lieve Nederlandse vrienden Linda en Fred lieten van zich horen. Ze hebben hier een tweede huis en komen bijna alle vakanties. Linda liet weten dat ze met dochter en kleinkinderen onderweg was, man Fred was al in Mombarcaro.
Fred zat 'gewoon' op de aardappelmachine van de buren, de Braida's, en hielp mee aardappels poten, daar is het nu de tijd voor. Tijdens een borrel op de piazza vertelde Fred hoe leuk hij was opgenomen in de familie en zondag aan een lange tafel met hen had meegegeten.
Het werkt natuurlijk naar twee kanten toe. Zij staan open voor hun Italiaanse dorpsgenoten. Als er geholpen moet worden dan zijn ze er. Vorig jaar hebben ze hun buren bij het oogsten geholpen wat best zwaar is.
En nu klaar voor vertrek. De 16e hoop ik weer terug te zijn!
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
